Politik Tanah Airku

Selesai sudah PRN Sabah. Tutup buku!

Politik Malaysia merupakan satu ekosistem yang kompleks, berlapis, dan sentiasa berubah mengikut gelombang sentimen, kepentingan ekonomi serta realiti masyarakat majmuk. Sistem demokrasi negara sebenarnya telah membuktikan beberapa kekuatan — antaranya peralihan kuasa secara aman, institusi yang berkembang, serta proses pilihan raya yang semakin inklusif. Namun di sebalik kekuatan itu, Malaysia masih dibelenggu oleh struktur politik lama yang sarat dengan perkauman, personaliti dominan, budaya dendam politik, amalan tidak telus dan retorik populis.

Satu aspek yang masih ketara ialah politik berasaskan kaum dan agama, yang terus digunakan sebagai modal meraih sokongan walaupun masyarakat sudah bergerak ke arah aspirasi yang lebih matang. Isu-isu sebenar seperti kos sara hidup, kestabilan ekonomi, atau jurang pendidikan sering tenggelam di bawah bayang-bayang politik identiti. Ironinya, selepas lebih 60 tahun merdeka, naratif “kami” dan “mereka” masih dimainkan seolah-olah negara belum mencapai tahap keyakinan nasional.

Dalam masa yang sama, rasuah kekal sebagai barah struktural dalam politik Malaysia. Skandal besar seperti 1MDB hanyalah puncak aisberg; di bawahnya terdapat pelbagai isu lain melibatkan projek negeri, penyalahgunaan kuasa dan kelulusan tertentu yang tidak telus. Rasuah bukan sahaja merosakkan ekonomi tetapi mencairkan keyakinan rakyat terhadap integriti kepimpinan. Lebih buruk, ia menghasilkan budaya “normalisasi salah laku” sehingga masyarakat hilang sensitiviti terhadap isu moral dalam politik.

Satu lagi cabaran ialah politik menghukum rakyat selepas pilihan raya, yang sepatutnya tidak wujud dalam demokrasi matang. Terdapat negeri atau kawasan yang menerima peruntukan lebih perlahan kerana perbezaan kecenderungan politik. Dalam politik ideal, perbezaan parti tamat sebaik sahaja undi dikira, dan kerajaan bertanggungjawab kepada semua rakyat tanpa prejudis. Tetapi realitinya menunjukkan budaya dendam masih wujud, seolah-olah pembangunan boleh disandera mengikut warna bendera.

Lebih mendukacitakan, sepanjang tempoh pentadbiran lima tahun, sebahagian pemimpin masih terperangkap dalam politiking keanak-anakkan. Pertelingkahan tidak berkesudahan, sindiran di media sosial, “drama” demi drama, serta sikap yang tidak mencerminkan kematangan politik menjadikan negara seolah-olah terhenti daripada fokus sebenar — pembangunan negara dan kebajikan rakyat.

Fahaman dan sikap rakyat terhadap politik juga berbeza mengikut kelas sosial. Orang kampung melihat politik sebagai jalan mendapatkan bantuan. Peniaga dan korporat mahukan kestabilan dasar. Profesional dan akademik inginkan politik rasional, berasaskan data dan integriti institusi. Namun suara rasional sering tenggelam di tengah gelombang populisme dan retorik semasa.

Di samping cabaran politik, wujud pula isu “survival negara” yang semakin diabaikan — terutamanya food security. Malaysia masih bergantung kepada import makanan pada kadar yang membimbangkan. Ketika dunia menghadapi krisis bekalan, perang, perubahan iklim dan kenaikan harga komoditi, Malaysia masih terperangkap dalam struktur pertanian lama, kurang inovasi, dan tidak mempunyai pelan jangka panjang yang serius. Hal ini sepatutnya menjadi agenda keselamatan nasional, bukan isu pinggiran.

Dalam masa yang sama, krisis yang membelit negara tidak hanya datang daripada politik dan ekonomi tetapi juga daripada sistem pendidikan yang semakin gagal membentuk akhlak serta jatidiri generasi muda. Nilai-nilai murni, hormat kepada guru, tanggungjawab sosial, dan budaya ketimuran semakin pudar. Keterlaluan dalam kefahaman hak asasi manusia menyebabkan segelintir pelajar menuntut “hak” tanpa memahami konsep tanggungjawab. Ibu bapa pula melepaskan tanggungjawab sepenuhnya kepada sekolah, sedangkan pendidikan moral dan akhlak bermula di rumah. Pemimpin politik menyedari masalah ini, tetapi masih mengutamakannya sebagai slogan, bukan sebagai agenda pembaharuan.

Melihat ke hadapan, Malaysia memerlukan politik pasca-perkauman dan pasca-populisme, politik berasaskan dasar dan profesionalisme, bukan emosi atau dendam. Pembaharuan boleh bermula melalui beberapa langkah:

1. Memodenkan parti politik agar lebih demokratik dan telus.

2. Memperkukuh institusi nasional, khususnya SPRM, Parlimen dan sistem tender.

3. Menjadikan food security agenda keselamatan negara, bukan hanya isu ekonomi.

4. Mereformasi pendidikan secara menyeluruh, termasuk pembinaan akhlak, etika digital, dan kemahiran insaniah.

5. Mewujudkan media awam yang mendidik, bukan sekadar memeriahkan konflik politik.

6. Mengangkat profesionalisme dalam kepimpinan, dengan pemimpin yang memahami dasar, ekonomi dan keselamatan secara mendalam.

7. Profesionalisme dalam perkhidmatan awam seharusnya menjadi keutamaan negara kerana merekalah yang memastikan kelangsungan pentadbiran ketika kepimpinan politik bersilih ganti. Namun terdapat kebimbangan apabila segelintir ahli politik menggunakan kedudukan untuk menikmati keistimewaan yang tidak selari dengan realiti rakyat, termasuk meluluskan skim persaraan yang kelihatan jauh lebih mewah daripada keadaan sebenar. Lebih membimbangkan, budaya ini kadang-kala ‘menular’ kepada sebahagian kecil penjawat awam yang akhirnya meniru gaya tersebut—bukan sahaja terlepas daripada tindakan, malah ada yang terus diberi kenaikan pangkat dan gelaran. Situasi sebegini menuntut pembetulan segera demi memulihkan integriti perkhidmatan awam dan mengembalikan pengiktirafan berdasarkan merit serta amanah.

Dalam masa yang sama, ahli politik dan penjawat awam berkaitan wajar menyedari bahawa keselamatan negara tidak boleh ditentukan melalui pertimbangan politik jangka pendek. Sistem pertahanan dan keselamatan mesti diserahkan kepada institusi yang benar-benar memahami keperluan lapangan—iaitu Polis Diraja Malaysia dan Angkatan Tentera Malaysia. Dengarlah pandangan mereka, peka terhadap keperluan operasi dan aset, dan akurlah kepada realiti ancaman semasa. Inilah asas kepada prinsip Rukun Negara, khususnya “Kedaulatan Undang-Undang”, yang mengingatkan bahawa negara harus dipandu oleh undang-undang dan bukan oleh kehendak individu berkuasa. Mematuhi undang-undang negara bukan sahaja tugas rakyat biasa, tetapi juga tanggungjawab moral dan profesional seorang ahli politik yang sebenar.

Akhirnya, masa depan Malaysia bergantung kepada keberanian kita membina politik yang matang, ekonomi yang berdaya tahan, dan rakyat yang mempunyai jatidiri kukuh. Jika perubahan ini berjaya dilakukan, Malaysia bukan sahaja stabil — tetapi mampu menjadi negara unggul yang dihormati di rantau Asia Tenggara.